Mijn wekelijkse afspraak met Focusmaatje Annelies. Sinds we samen startten met de Focusing opleiding spreken we regelmatig af om elkaar te begeleiden in onze innerlijke belevingswereld. En wat een inzichten krijg ik daar keer op keer.

Deze keer was het mijn beurt om te Focussen. Ik zat op de kruk naast mijn bureau met mijn rug tegen de muur geleund. Een dekentje om me heen om warm te blijven Op mijn bureau stond mijn laptop en had ik een zoom verbinding met Annelies.

Annelies vroeg: “En, is er iets wat je bezighoudt? “ Ik had er vooraf over nagedacht en zat eigenlijk prima in mijn vel. Er was niet echt iets…of toch. Zodra ze de vraag stelde voelde ik in mijn
middengebied iets aanspannen: “Ik geloof dat er wel iets is, er roert zich hier van binnen wat.”

Nadat Annelies me door de eerste stappen had begeleid en ik me bewust was van mijn hele lijf, kwam het moment om echt met aandacht bij die sensatie in het middengebied te zijn. Het zat links in mijn borstkas, net onder mijn hart.
Even slikken, het was geen prettig gevoel. Alsof er iets bekneld zat. En vervolgens voelde ik mijn keel dichtknijpen en mijn maag samenspannen…

Ik vertelde aan Annelies wat ik allemaal opmerkte en ze deed de suggestie om bij één van die delen aanwezig te zijn: “Misschien kun je van binnen checken welk deel op dit moment het meeste
aandacht vraagt”. Normaal gesproken werkt dat goed en kan ik mijn aandacht op één ding richten. Vandaag niet. Sterker, ik werd een soort groot iets gewaar dat niet in mijn lichaam maar vóór me stond. Zo groot dat ik er achter verdween. En tegelijkertijd voelde ik heel duidelijk dat ik daar aandacht aan moest geven. Er als het ware even in de buurt moest blijven.

Ik werd een soort groot iets gewaar dat niet in mijn lichaam maar vóór me stond. Zo groot dat ik er achter verdween. En tegelijkertijd voelde ik heel duidelijk dat ik daar aandacht aan moest geven.
Er als het ware even in de buurt moest blijven. Maar waar dan? Het is zo groot. Ik bleef me van binnen rustig afvragen: “Hoe kan ik dit nu aanpakken?”

En langzaam kwam omhoog dat het geen kwaad iets was. Dat was interessant! Het voelde eerst als een bedreiging en als iets waar ik geen vat op had. Op een gegeven moment merkte ik dat het geen
kwade bedoelingen had. En terwijl ik dat hardop zei en Annelies het aan me spiegelde, verschoof er weer wat.

Er kwam een beeld van een octopus met van die lange tentakels naar boven en elke arm zat om één van die beknelde punten gedraaid. Dat was de reden waarom ik zoveel sensaties had. De
octopus had alles klemvast.

Annelies deed de suggestie om de octopus gewoon even gezelschap te houden. Terwijl ik dat deed kwam er een volgend stukje van de puzzel. Het liet me weten dat hij een domme kracht was. Hij bepaalde niet zelf of hij ‘aan’ moest gaan, dat kwam van buiten. Hij deed gewoon wat hij dacht dat er van hem verlangd werd. Zoals hij ooit geleerd had om te doen. Ik liet hem weten dat ik hem gezien en gehoord had. Dat het oké was, zoals hij was. Er hoefde niks anders.

Met die aandacht gebeurde er weer iets. Langzaam aan liet de octopus zijn tentakels los en krulde zich op als een spinnend poesje. Hij vond het prima om zo lekker ontspannen te zijn. Eigenlijk deed hij dat het liefste.

We spraken af dat ik weer bij hem terug kon komen als hij opnieuw de neiging voelde zijn tentakels uit te slaan en ik sloot de sessie af met een heel rustig en opgeruimd gevoel. Zo kon ik vervolgstappen zetten op weg naar het realiseren van mijn droom. 

Raakt dit iets in jou en wil je dat delen? Ik hoor graag van je!