Lees hoe het mij lukt om mijn drukke gedachten steeds weer tot rust te brengen en ontdek wat jouw eerste stap kan zijn.

Ken je dat? Dat je gedachten alle kanten op gaan? Dat er veel speelt in je leven en dat je hoofd er nog een schepje bovenop doet? Wil je weten hoe ik dat vorige week heb aangepakt? Ik deel het graag met je.

We hadden een heerlijke rondreis in Wales gemaakt. Na thuiskomst merkte ik dat mijn gedachten heel actief waren. En dan vooral het overdenken, overwegen en het langsgaan van allerlei argumenten. Het was om moe van te worden. Terwijl het in mijn hoofd heel druk is door al die afwegingen, komt er daarnaast niet veel uit mijn handen (“zou ik niet toch…?”).

Mijn gedachten gaan terug naar die prachtige wandeling over het Wales Coastal Path langs de kliffen in Pembrokeshire. “Richt je op de eerste stap,” is tijdens het wandelen mijn motto of mantra, een zin uit een gedicht van Rumi. Heel vaak volg je een pad, maar lijkt het een stukje verderop te stoppen. Vroeger had ik dan de neiging om alvast een andere weg in te slaan die wel verder leek te lopen. Daarmee bleef ik continu in mijn hoofd actief zoekend naar ‘betere’ wegen. Niet echt in het moment 😉

We wandelden daar in Wales op een prachtig pad, waarbij het leek alsof we zo de klif af zouden lopen (zie de foto). John, mijn man was al bezig met een alternatieve route: “kunnen we niet beter…” Ik zei: “Laten we gewoon eens kijken waar het ons naartoe leidt, we kunnen altijd omdraaien,” terwijl ik rustig door bleef lopen. Tijdens het wandelen gaat dat bij mij inmiddels vanzelf. Uit die ervaring weet ik dat er negen van de tien keer een nieuw pad ontvouwt na een bocht of heuvel. Eentje die je niet kon zien, maar die er wel was.

Wat dit te maken heeft met mijn (of jouw) drukke hoofd?
Die gedachten zijn als het ware de alternatieve routes. Steeds bezig met wat er anders of beter zou kunnen. “Zal ik dit …” of “Heb ik wel …”? En dat dan bij alle onderwerpen die in je leven spelen. Een voorbeeld: ik volg bandles en zangles bij de SKVR in Rotterdam en merk al langer de wens om weer terug te gaan naar mijn oude (niet SKVR) zangdocent. Ik mis haar manier van lesgeven. En tegelijkertijd gaan er dit soort gedachten door mijn hoofd: “Kan ik dat wel maken.” “Ik leer hier toch ook veel.” “Zou het echt weer zo fijn zijn?” “Misschien heeft ze niet eens plek.”

Totdat ik me richtte op de eerste stap, zoals in het gedicht:

“Maak je niet druk waar de weg je naartoe zal brengen,
richt je op de eerste stap.

Zodra je die stap hebt gezet
laat je alles op zijn natuurlijke beloop.

Wees zelf de stroom”

Rumi

Als je begint met het zetten van een eerste stap, kun je je gedachten op dat punt tot stilstand brengen. Rust in mijn hoofd! Daarom heb ik aangegeven dat ik ga stoppen bij mijn huidige docent. De kunst is nu om ‘je niet druk te maken waar de weg je naartoe zal brengen’. Dus nu geen gedachten toelaten over hoe mijn zangles nu vorm moet krijgen. Zoals Rumi zegt: “Alles op zijn natuurlijke beloop te laten”. Misschien kan ik terecht bij mijn oude zangdocent en misschien opent zich wel een nieuw pad. Eentje die ik nog niet kon zien.

Ik ben benieuwd of dit bij je resoneert. Misschien heb je zelf zo’n situatie en realiseer je je nu wat er door al die gedachten gebeurt. Wat zou jouw eerste stap kunnen zijn? Deel hem gerust met me. Ook als je nog een drempel voelt of misschien wel juist dan 😉