Ontdek hoe nieuwe situaties oude gevoelens en gedrag kunnen triggeren en lees hoe je hiermee om kunt gaan.

Pas vond er een heftige gebeurtenis plaats in Rotterdam, op een plek waarlangs ik naar yoga fiets en bij mijn voormalige werkgever. De volgende ochtend gebeurde er iets bij mij. Deze nieuwe situatie triggerde een oud patroon met onbegrepen tranen en ik deel graag mijn ervaring met jullie.

Het is het begin van de dag en ik heb net mijn ontbijt achter de rug. Ik besluit mijn iPad te pakken om te lezen wat er nu bekend is. Ik ken mezelf en wilde me er gisteren bewust niet te veel in verdiepen. Alleen het nieuws op televisie gekeken. Maar nu, terwijl ik het nieuws lees, voel ik tranen van binnen opkomen. Waar komen die vandaan? “Dat hoort niet,” zeg ik tegen mezelf. “Ik was er niet eens bij. Het is voor mijn voormalige collega’s veel ingrijpender.” Ik wil hen niet tot last zijn; zij kunnen steun vinden bij hun directe collega’s. Ze zitten niet te wachten op mijn verhaal en zeker niet op mijn tranen

Ondanks dat voel ik de tranen prikken en overvalt me een gevoel van paniek. Ik loop een rondje door de kamer en probeer het op de Focusing-manier: “Ik merk iets in mezelf dat paniekerig voelt.” Het gevoel wordt er niet kleiner door. Even later laait de emotie op en ik voel me echt overweldigd. Ik heb iemand nodig om naar me te luisteren! Gelukkig heb ik een paar Focusing-maatjes en ik bel Hester op… ze neemt op! Met verstikte stem vraag ik of ze tijd heeft om naar me te luisteren.

Met een geruststellende stem zegt Hester: “Natuurlijk, misschien wil je even rustig gaan zitten.” Ik hoor haar zachtjes iets tegen iemand anders zeggen in de kamer, en dan is ze weer bij mij. “Laten we eens voelen hoe je daar op de bank zit, met je voeten op de vloer. Jij bent meer dan alleen die tranen.” Mijn verhaal moet er eerst even uit, dus ratel ik een tijdje over gisteren, mijn gedachten en mijn paniek.

Hester luistert rustig en vraagt plotseling: “Voel je dat ergens in je lichaam?” Dat helpt! Ik verleg mijn aandacht naar mijn lichaam en langzaam wordt mijn hoofd rustiger. Ik voel een soort gonzend gevoel boven in mijn borstkas. Hester spiegelt: “Je merkt daar in je borstkas iets als een gonzend gevoel.” Ja, dat is precies hoe het voelt. Ik geef aan dat ik het heb opgemerkt. Langzaam verandert het gevoel, tot ik alleen nog iets voel in het kuiltje van mijn keel.

Terwijl ik rustig observeer wat er wel of niet gebeurt, realiseer ik me ineens dat er iets is in mij dat zich wegcijfert of juist anderen hard probeert te helpen. Oh, dat gedrag herken ik maar al te goed. Het is behoorlijk confronterend om dat zo helder te zien. Desondanks geef ik toe en laat ik weten dat ik het heb opgemerkt. Dit accepteren van wat er is, “radical acceptance,” is een cruciale en uitdagende stap in Focusing. We hebben vaak de neiging om moeilijke of onaangename gevoelens en gedachten te vermijden, maar dat lost niets op. Vroeg of laat zal er iets gebeuren dat die gevoelens en dat gedrag weer naar boven brengt.

“There is not a trying to change anything.
There is no doing something to anything.
In this sense, this process is very accepting.
We accept that this felt sense is here, just as it is, right now. We are interested in how it is. We want to know it, just as it is..”
Ann Wiser Cornell, Focusing teacher & author of The Radical Acceptance of Everything

Terwijl ik, met hulp van Hester, bij dit gevoel blijf, ontstaat er een ander gevoel in mijn bovenbuik, met een beeld van een draaiend zwart met groen gat, alsof ik er zo in zou kunnen vallen. Ook dit erken ik. Na verloop van tijd verandert dit beeld van 3D in 2D, helemaal vlak. Ik kijk er verwonderd naar en besef dat ik niet alleen ben. We kijken er samen naar, ik en mijn jongere zelf. Ze wil zelfs dat ik mijn arm om haar heen sla. Zodra ik dat doe, voel ik een diepe innerlijke rust opkomen.

Hester nodigt me uit om die rust alle ruimte te geven die het nodig heeft. Het verspreidt zich vanuit mijn buik naar boven, en daarna naar mijn armen en benen. Het stroomde, het was geel en zonnig. Als een zeester, met mijn armen en benen wijd en mijn hoofd achterover, zit ik op de bank. Zo voelt een innerlijke transformatie.

‘s Avonds vertel ik mijn belevenis aan mijn man. Hij zegt: “Je had mij toch kunnen bellen?” Heel lief natuurlijk, maar ik hoef er niet eens over na te denken. Nee. Want hij had, zoals de meesten, me getroost. Me misschien even laten uithuilen en me dan geholpen om er wat afstand van te nemen. Allemaal lief bedoeld en de paniek zou weer wegzakken, maar daarmee was er innerlijk niks veranderd. Ik had een Focusing luisteraar nodig om dit te ontrafelen.

Sommige gevoelens en patronen zijn oud en dienden als overlevingsstrategieën in onze jeugd. Hoewel we ze misschien begrijpen (“ik doe dit, want toen was het zo..”), reageert ons onbewuste nog steeds volgens hetzelfde patroon. Vaak heb je niet eens door dat je in een oud patroon schiet. Hoe is dat bij jou? Ken jij één van je oude patronen? Iets wat je misschien labelt als ‘ik ben nu eenmaal zo.’ We hebben ze allemaal, dus voel je niet alleen. Herken je er iets in of wil je jouw ervaring delen? Graag! Je kunt me een mailtje sturen via suzanne@suzanneogier.nl en ik zal op een Focusing manier reageren.

Lieve groet,
Suzanne

P.s. Ken je een of twee mensen in jouw omgeving die baat kunnen hebben bij mijn blogs? Misschien een vriendin, collega of je zus? Aarzel dan niet om deze blog door te sturen. Ze kunnen zich eenvoudig zelf inschrijven via deze link.

Photo by Thibaut Tiberghien on Unsplash