“Nu je er toch bent” zeggen, kan helpen als je ergens tegenop ziet. In mijn vorige post schreef ik over het luisteren naar mijn innerlijke belevingswereld. Hoe ga jij om met signalen of sensaties van je lichaam?

We kennen het allemaal wel. Iets waar je tegenop ziet. Een steen in je maag of een beetje een zenuwachtig gevoel als je iets belangrijks of moeilijks moet doen. Denk aan een praatje voor een groep of als je iets nodig hebt van die ene collega of je baas. En wat doe je met dat gevoel? Negeren, natuurlijk! En jezelf moed inspreken. Want dit gevoel komt helemaal niet uit, net nu je stevig in je schoenen wilt staan.

Helaas werkt je lichaam niet zo. Hoe harder je iets wegduwt, hoe meer het naar boven komt. Zoals een bal die je onder water probeert te houden. Als je maar even stopt met duwen, komt die vanzelf weer naar boven. Het wil namelijk je aandacht, daarom is het zo nadrukkelijk aanwezig.

Er is een alternatief. Wat nu als je zou denken: “Nu je er toch bent.” En dat gevoel of die sensatie even aandacht geeft. Een paar minuten maar. Alleen even laten weten dat je het hebt opgemerkt. Zoals een van mijn leraren altijd zegt: “Je hoeft het niet leuk te vinden of aardig. Je geeft het alleen erkenning. Dat het is er.”

Grote kans dat er iets veranderd. Het hoeft dan namelijk niet meer zo zijn best te doen om je aandacht te trekken. Ik spreek uit ervaring. Je zou het daarna kunnen laten weten dat je nu verder moet, maar dat je er op een later moment bij terug kan komen. Gewoon aardig, zoals je tegen een oude bekende zou zeggen.

Ik ben benieuwd hoe dit voor jou werkt! Misschien wil je het gewoon eens proberen? Laat je een berichtje achter als je iets wilt delen?