Een kleine pauze kan voorkomen dat een irritatie uitgroeit tot een conflict. Ontdek hoe vertraging helpt om irritatie te transformeren. 

Tijdens een Focusing (oefen)avond met oud-deelnemers van mijn training wilde één van hen stilstaan bij de irritatie die ze voelde bij een collega. Dat deed me denken aan een irritatie die ik een tijdje terug bij mezelf voelde.

Vanavond heb ik een afspraak met mijn nichtje. Zij is ontwerper en we gaan de eerste versie van mijn nieuwe logo bespreken. Best spannend! We moeten vroeger eten dan normaal. Ondanks mijn hoofdpijn ben ik daarom al begonnen met de voorbereidingen. Die hoofdpijn is een hardnekkig restje covid-klachten. Eigenlijk zou ik even moeten rusten om straks genoeg energie te hebben voor mijn afspraak. Maar John, mijn man, is nog niet thuis en als ik niks doe kunnen we zeker niet op tijd eten.

Zodra ik de meeste voorbereidingen heb gedaan, ga ik op de bank liggen om mijn hoofd rust te geven. Als John thuiskomt, duikt hij zonder morren de keuken in om het eten af te maken (de schat!).

Maar we gaan het niet op tijd redden. “Waarom stuur je haar geen berichtje dat je wat later bent, zodat je rustig kunt eten?” zegt John en ik voel een enorme irritatie opkomen die ik net kan binnen houden. Uitstellen voelt helemaal niet oké, maar ik zie ook wel dat het niet anders kan. Dus met mijn kaken op elkaar stuur ik een vriendelijk appje: “Kunnen we een kwartiertje later starten?”

Ergens wist ik dat het geen big thing was om dat te vragen en toch bleef ik die irritatie voelen. Alsof het héél erg is om dat te vragen.

Misschien herken je dat wel? Een situatie waarin er redelijkerwijs niet echt iets aan de hand is. Maar toch voel je een irritatie, frustratie of misschien nog iets sterkers de overhand nemen.

In zo’n situatie kun je makkelijk een speelbal van je emoties worden. Ik had mijn irritatie heel eenvoudig kunnen uiten. Mijn man de schuld kunnen geven omdat hij zo laat thuis was. En daar had hij vast op gereageerd, want hij had ook een lange dag achter de rug. Zo escaleert zo’n gevoel makkelijk in een onenigheid. Gezellige avond was dat geworden.

Gelukkig liep het anders, misschien wel dankzij dat ik op de bank lag. Want vertragen is in zo’n geval de eerste belangrijke stap. Niet meteen reageren. Liggend op de bank vroeg ik mezelf af wat het was dat zo geïrriteerd raakte. Alsof ik er als het ware verbaasd en benieuwd naar was. Zo kon ik er een beetje afstand van nemen. Ik was niet geïrriteerd, maar iets in mij was geïrriteerd.

“Als je iets (naars) voelt van binnen, laat het er dan even zijn en haal adem; dat is de enige weg waarlangs het kan transformeren.”
Eugene Gendlin, filosoof, psycholoog en grondlegger van Focusing

Het bleek niks te maken te hebben met het tijdstip waarop mijn man thuiskwam. Het had ermee te maken dat dat iets in mij een mening had over dat uitstellen. Het was een kritisch stemmetje dat zei: “Dat hoort niet.”

Dus in plaats van mijn irritatie te richten op mijn man, heb ik van binnen (aan dat deel dat geïrriteerd was) laten weten dat ik het had opgemerkt. Zo kon ik het aandacht aan geven en bleek het te maken te hebben met een oude overtuiging: “Afspraak is afspraak! Mensen moeten op je kunnen rekenen.”

Door er op die manier bij stil te staan hoefde ik die gevoelens niet te uiten, maar kon ik er wel (van binnen) aandacht aan geven. Daarmee was de angel eruit. Alhoewel mijn man misschien wel heeft gemerkt dat ik wat stiller was, het duurde even voordat ik die stappen kon nemen. Ik ben ook maar een mens ;-). En mijn nichtje antwoordde: ‘Dat komt goed uit!”

Dit kun je in het dagelijks leven ook proberen toe te passen. Door even te pauzeren en een paar keer rustig en diep adem te halen (of even iets anders doen), kun je jezelf zo’n break geven.

Merk je dat dat lastig is? Geef de moed niet op. Deze natuurlijke vaardigheid heet Focusing en die kun je (weer) leren. Wil je iets met me delen? Ik hoor je graag!